cutie blings

Departure from Maria Clara

I won’t hide under the shade of being Maria Clara, on the first place, I cannot consider myself as conservative as how this double standard society would want a Filipina women to be. Not conservative in dead and in principle. If going against this so called conservative belief would label me as ‘rebellious’ then, I would humbly accept that tag.

I would always cling to my strong belief that if men and women are made equal and should be judged equally.

Let your boyfriend visit you home and meet your parents. And the next day, rumors of you living with your boyfriend is scattered. You hear neighbors spreading bad gossips about each other and enjoying a back-biting siesta during the hour of the dead. People always get things wrong. They put another meaning and color to what you do once their eyes laid on you. This is the reason why all my life, I’ve been watchful of my actions so people would not talk bad about me. But lately, I found these practice as hypocrisy, another way of degrading myself as a woman.

Every woman’s move is measured. Every woman’s flaw is another issue.

When a man practices infidelity inside his till-death-do-us-part vowed marriage, he will be talked about but he will never be discriminated. But if a woman ran away from her married life to go with another man, she is immoral and damned. If a girl holds her boyfriends hands or put her head sweetly in his shoulder, people see it awkward. But if a man kissed her against her will, people would see the girl playing hard to get.

So, what does this society trying to imply? Isn’t it man’s supremacy?

I always wonder why we live like this. Stereotype living; put severe pressure on woman of yesterday and of today. If bearing a child out of marriage would provoke people to point fingers on the child’s carrier alone (the mother) then, the mob is trying to imply that the woman did it alone. It always takes two to tango. Man should bare the same degree of consequence as what her woman have.

I am optimistic of the after-math of the recently passed Magna Carta for Women. May this be an eye opener for those who failed to see.

blue sky

Papilit

Nag-ikid-ikid nga nagpaso-paso si Judith sulod sa among tunghaan, nagpa-ibog sa iyang sinaw ug bag-o pa kaayo nga sapatos. Ug kami usab nga mga uyamot ra intawn igo lamang sa pagtan-aw ug ka-ibog sa iyang bag-o nga sapatos. Taas kini ug takong ug angayan kaayo si Judith nga nagsul-ob niini. Sama sa usa ka modelo ang iyang barug tungod sa maong sapatos.

“Dai, kanindot sa imong sapatos oi! Asa mana nimu palita?” Pulong ni Cornelia nga nailhan sa pagkasinasinahon kaayo.

“Aw, kini? Mahal man ni. Di mo kapalit ani. Pinadala ni sa akong mama gikan sa Japan.” Pagpanghambog ni Judith.

“Makapalit man seguro mi ana, naa ra man na diri sa Pilipinas. Ana si Mommy nga palitan ko niya ug sapatos ugma, basin ug nindot pa kadto niana. Makapalit jud kami niana dili pareha anang uban diha!” Lain nga pagpanghambog ni Cornelia dungan sa paglingi sa akong nahimutangan.

Niduko ako, dili tungod kay gikaulaw ko ang among pait nga kahimtang sa kinabuhi. Kini tungod kay dili ko gusto nga biaay-biaayon na sad ko sa akong mga adunahan nga classmates.

“Molingi ra ba dayon ang mga suya-on! Kalagot jud anang mga purdoy oi! Dali ra Cornelia, manggawas ta!” Yawyaw ni Judith.

Di ko buot nga maghuna-huna nga ako ang gipahinungdan sa ilang pagbiay-biay apan tataw man gayud kaayo nga ako ang ilang tumong. Wa na ko masakiti sa ilang mga pulong kay naanad na man ko ug usa pa dili ra man pud ako ang ilang biay-biayon sa kanunay.

Samtang naglakaw ko padung sa among pinuy-anan, nagsige ug dagan sa akong huna-huna ang maong eksina… ang pagpaso-paso ni Judith… ang iyang nindot nga sapatos…ang iyang nindot kaayo nga sapatos! Apan igu na lamang ako sa pagpanghupaw ug pagduko kay basin makakita na usab ko ug laing nindot nga butang sa uban ug masina unya ko. Maayo unta ug sa akong pagduko-duko makakita ko ug usa ka dako. Dili man mi sama nila Cornelia ug Judith nga adunahan. Pobre ra man kami ug walay ikapalit ug mahalon nga sapatos o bestida. Katabang ra si nanay ug konduktor ra sa jeep si tatay.

Si Nanay diay! Ug kalit ko nga nahinumdom nga kinahanglan ko nga magdali kay naghuwat si Nanay kanako. Mamalit mi ug mga sagol pa binignit nga among ibaligya ugma, adlaw nga sabado. Nidagan ko ug kusog sa sementadong kalsada padung sa batuon nga eskina sa purok nga nahimutangan sa among payag. Basa-basa pa ang kadalanan gikan sa nasinati niining uwan ganinang buntag.

Sa akong pagdali-dali wa ko nahimatnguni ang usa ka dakong bato sa agianan ug nadagma ko. Agay! Kasakit sa akong tiil nga maoy napangka sa maong bato. Napangus usab ang akong tuhod. Kuyog sa akong pagping-it sa kasakit, nidahili ang mga luha sa akong mga mata nga nagtan-aw sa akong sapatos sa wala nga tiil. Nikang-a ang atubangan sa akong sapatos nga nabulit sa lapok. Ang akong nag-inusarang pares sa sapatos!

Nibarug ko sa akong nahimutangan ug nipadayon sa paglakaw bisan ug nagtakiang. Gamay nga pag-agwanta na lang, Inig liko naku sa dakong haligi maabot na jud ko sa balay. Sa akong pagliko nisugat sa akong panan-aw si Tatay Litoy nga nakugang dihang nakakita ka naku.

“Rita! Naunsa ka man anak? Nganong nagkalapok ka man ug nagtakiang?” Nabalakang pakisusi ni Tatay sa nahitabo kanako.

“Nadagma ko Tay.” Sugilon ko kang Tatay samtang nagpugong sa paghilak.

Gikuha ni Tatay ang akong karaan nga bag nga puno sa libro ug notebook (nga gibalik ra naku ug gamit gikan sa niaging tuig kay wa pa man napuno). Ug iyang gipaphaan ang akong nagkalapok nga batiis ug tuhod.

Pag-abot namu sa among gamay nga balay, nag-ilis dayon ko ug uranay nga sinina. Gitambalan ni Nanay Melda ang akong mga samad. Pagkahuman ug tambal ni Nanay sa akong samad, gidalitan dayon ako ni Lola Segunda ug init ug lami kaayo nga utan bisaya—ang akong paborito.

Giduol ko si Tatay nga nag-ayo sa akong nikang-a nga sapatos. “Dugay na gyud ang serbisyo aning sapatosa inday gikan pa gud ni sa anak sa amo sa imong Nanay nga karon toa na sa Estados Unidos nagpuyo ug minyo na.” Ingon ni Tatay.

“Lage Tay, sauna luag pa kaayo na naku. Karon, sakto na jud kaayo sa akong tiil.” Nagkatawa ko sa among panag-istoryahay ni Tatay.

“Buot unta kami ni Nanay mo nga mopalit ug bag-o nga sapatos para nimu Inday apan kabos man gayud kita sa salapi. Agwantaha lang usa kining daan nimu nga sapatos. Si Lola Segunda nimu, naay gihambing nga sakit nga kinahanglan gayud gastuhan” Nagpanglingo si Tatay.

Nitan-aw ko sa akong palibot. Si Kuya Mario tua sa ilawm sa punuan sa mangga, nagbugha ug kahoy. Si Ate Detma, nagtuon sa gawas sa payag (kay dili na siya katuon kung gabie na kay wala man kami suga). Ang among manghod nga si Binsoy nag-duwa sa may abuhan. Makapahimuot silang tanan tan-awn. Malinawon ang among pagpuyo bisan pa man sa among kalisud.

Naayo sa wa madugay ang naguba naku nga sapatos ug gipasinawan pa gyud kini ni Tatay ug kiwi. Sama na usab sa bag-o ang akong sapatos. Iya kining gitunol kanako ug gidawat ko kini nga may dako nga ngisi. Kalit ko nga nahinumduman ang sapatos ni Judith. Apan karon, wala ana ang kasuya nga akong gibati. Magkatawa ko nga mag-hunahuna sa akong gibati nga kasuya ganinang ug nakapangutana ko sa akong kaugalingon… “Nindot buh gayud ang sapatos ni Judith aron ko masuya?”

“O, Inday, nganong nagngisi ka man diha?” pangutana ni Tatay.

“Wala Tay oi. Naa lang koy nahinumduman.” Tubag ko kang Tatay. “Kahibaw ba ka Tay? Mao kini ang pinakanindot nga sapatos para naku!” Dako kaayo ang akong pagngisi.

Igu lang sa pagkatawa si Tatay sa akong mga pulong. Gikahimuot niya ang akong pagkamalipayon bisan pa man sa among kawad-on.

“Sakto na ang pagpangatawa. O, ania ang papilit. Itago lang ni Inday basin ug maguba pagbalik ang imong sapatos.”

Ang kalisud ug mga pagsuway sa kinabuhi mao kana ang mga bato nga mo-ali sa atong agianan ug usahay maoy hinungdan sa atong pagkasukamod. Ang mga samad nga sa umaabot nga panahon mahimong uwat maoy timaan nga kita, makausa sa atong kinabuhi nasukamod. Ug ang pagmahal sa mga tawo nga naa palibot nato maoy mga papilit nga motakdo pagbalik sa nagisi ug usahay naguba nato nga mga paglaum.

Wrong priorities

I would always find irony smothered in the face of the government priorities.

Ten thousand condoms are to be given away by the Cebu City Health Government on Valentine’s Day. Though the intention of the government was to prevent the increasing cases of HIV/AIDS or the bloating population that’s why they are stocking contraceptive supplies in health centers, I’m still not convinced.

When you go to health centers, the government provides flowing supply of condoms given for free but never of medicine for other illness. I remembered when my sister was bitten by a neighbor’s dog; we rush her to the health center for what we thought was free medication. Only the doctor’s service was free, so we bought the medicine for my sister from our own pocket.

People from city to rural places work hard for a decent living and are paying taxes painful for their pockets. I don’t see the justice in paying big taxes in exchange for a piece of condom.

Government always blames growing population as the reason for poverty that’s why they are forcing the RH bill to pass the whole of the needle. I would strongly disagree to that. I would say that poverty is due to wrong priorities. Not only in the Health sector of the government but in all sectors.

Corruption is in perfect attendance in every government loophole conversation but there is another thing…its wrong priorities.

When everything seems to go wrong…

When everything won’t go
according to what you planned to do
Standards are too high
that all you could give is a sigh
You tried and tried
But you never seem to be satisfied
No one seems to listen
In lonesome you are fasten

If you feel like you’re betrayed by everyone,
Believe that you will be understand by someone
Look up, he knows the answer,
he hears all your unutterable prayer
Get up from where u cried
pick up all the pieces to be transpired
When everything seems to go wrong,
think that it won’t be long

Information and Misinformation

Amidst the age of computers, when books are next to being obsolete, information becomes easy to get. An unfamiliar word is just a google away, news is easily spread on facebook, cultures are shared on blog sites and rants are thrown for a fiesta in twitter.

Now, who is going to pay bucks for a perished newspaper article when Internet surfers caught the updates first and fresh from the web?

Just yesterday the “cloud burst” flooded Cebu City and Mandaue City causing stranded employees and suspended classes. By noon time my workmate shared to us the pictures she’d taken using her 2mp camera phone. She posted it on her blog page and hurray it was flooded with comments.

But still, I have inhibitions in relying information scattered in the internet. There were lots of times when I was persuaded by news online. It was about the end of facebook.com. The article written was very convincing. This is maybe because it uses lots of jargon that average readers are not familiar with and of course readers can’t argue any longer. The bottom line of this—faith. Readers believe.

Days and days of getting paranoid that facebook will soon be out of my life, I heard the news was all hoax. I was relived. Some facebook fanatics were pissed off while others cling to the fallacy of the news.

Some information we thought to be official were just hoax to confuse people or maybe to promote something.

The closer the information is within our reach the more we are informed and alas the more we are misinformed.

So, internet surfers, verify the credibility of what you are reading.